Od zawsze byłam dzieckiem blokowiska, podobnie jak Mąż. Nie
to, żebym narzekała z tego powodu, skąd. Kiedyś miało to swoje uroki, wie o tym
pokolenie lat 70-tych. Kto nie pamięta spotkań na trzepaku, zabaw w podchody, gry
w „dwa ognie”, „wojny osiedlowe”, ech. Dzisiejsze pokolenie „smart fonowców,
xboxsów, playstayszynowców” nie zrozumie tej fascynacji. Ale czas szybko leci,
beztroski okres życia mija bezpowrotnie i człek w wieku dojrzałym zaczyna za
czymś tęsknić, gdzieś go nosi, czegoś szuka, sam nie wie czego. Chciało by się
kawy na tarasie, gdzie po przebudzeniu można dotknąć bosą stopą zroszonej
trawy, kiedy w maju słychać skowronka, a otwarte okno tarasowe wpuszcza powiew
świeżego powietrza, gdzie sąsiadka za ścianą nie drze się, bo po raz kolejny
budzi dziecko do szkoły a jest 7:30 i słyszy „zaraz wstanę” , a sąsiad słucha
po przyjściu z pracy ciężkiego techno, bo „to go relaksuje”…. No to co? Mówię
do Męża: „Kochanie, pobudujmy dom”, na co on myśląc, że żartuję odpowiedział ze
stoickim spokojem „Dobra”. No i klamka zapadła. Teraz zapewne co niektórzy
czytelnicy wiele mówiącym gestem popukają się w czoło, ale decyzja o budowie
była najłatwiejszą w całym tym przedsięwzięciu.

Kto zaczął budowę ten wie, że od momentu kiedy się na to
zdecydowaliśmy całe nasze życie staje się jedną wielką decyzją. Dom parterowy
czy z poddaszem użytkowym? Decyzja. Dach dwuspadowy czy kopertowy? Decyzja.
Powierzchnia do 100 m czy większa? Decyzja. Ech… Schody zaczęły się już na
początku, kiedy trzeba było wybrać projekt. Niestety nie powiem, że w naszym
zakochałam się od razu bez pamięci, ale kiedy już się na niego zdecydowaliśmy
(wstępnie mieliśmy zakupiony inny projekt) wiedzieliśmy, że to dobry wybór. Jak
w życiu, często decyzja pochopna jest bolesna w skutkach i lepiej zmienić coś
póki jeszcze można. Tak więc wybór padł na Piotra II. I jak w każdym związku
musieliśmy się do siebie dopasować, trochę nagiąć, żeby później było dobrze. W
związku z powyższym wprowadziliśmy pewne zmiany w naszym Piotrusiu. Mianowicie:
podnieśliśmy ściankę kolankową o 25 cm dzięki czemu po pierwsze zlikwidowaliśmy
mostek termiczny dzięki lepszemu dociepleniu, a po drugie mamy więcej miejsca na
poddaszu. Chociaż jest ono nieużytkowe to jednak bardzo przydatne. Powierzchnię mieszkalną wydłużyliśmy o 50 cm i poszerzyliśmy garaż, dzięki
czemu uzyskaliśmy dodatkowe pomieszczenie gospodarcze. Zrezygnowaliśmy też z
pergoli na korzyść pełnego zadaszenia nad tarasem i z drzwi balkonowych na
jednej ścianie . Ostatnią zmianą była rezygnacja z zewnętrznego kominka.
Postanowiliśmy wybudować ogrodowy,
wolnostojący grill z wędzarnią. Dokonaliśmy adaptacji projektu, otrzymaliśmy
wszystkie niezbędne dokumenty, papiery, pozwolenia i do dzieła.

Wizualizacja projektanta będzie dla nas inspiracją :)

Z pracami ruszyliśmy jesienią 2015r.
Nie dlatego, że taką właśnie porę roku sobie wymarzyliśmy, problem był ze
znalezieniem ekipy budowlanej takiej, która zna się na swojej pracy, a nie jednej z
wielu domorosłych firm, której właściciel nie miał pomysłu na życie i
postanowił, że weźmie dofinansowanie na otwarcie działalności i będzie budował
domy. Nasi „panowie budowlańcy” byli
oczywiście z polecenia, ale w czerwcu, podczas rozmów wstępnych, szef ekipy poinformował
nas, że „w tym roku to co najwyżej fundamenty możemy zrobić, bo mają
zaplanowane prace na cały rok, a z murami ruszymy na wiosnę”. Cóż... na pewne rzeczy wpływu nie mamy. Pozostało nam czekać. Przyszedł październik i ruszyliśmy.

Najpierw zdjęto humus, później przyszli panowie geodeci i wytyczyli fundament.

Kilka desek a ile radości :) Wreszcie coś drgnęło.

Później przyjechała minikoparka i wykopali "dołek", który następnie zalano betonem. Od razu przepraszam tu wszystkich "wrażliwych" na terminologię budowlaną, ale w większości jest mi ona obca i cieszy mnie fakt, że mogę się się na blogu dzielić moją radością z budowania domu, a nazewnictwo.....no cóż, Ci co budują, z pewnością będą wiedzieli o co chodzi :)

Na wylanej ławie fundamentowej "wyrosły" bloczki stanowiące fundament naszego domku.

 Następnie fundament zasmarowano od środka dysperbitem (bez sensu, po jesieni nie było po nim śladu), zasypano piaskiem, od zewnątrz odizolowano folią gr. 0,5 (musieliśmy ją sprowadzać z innego miasta, bo w naszych sklepach budowlanych tej grubości nie było, z resztą dużo materiałów budowlanych sprowadzaliśmy z Krakowa, bo w międzyczasie okazało się, że nasz dom będzie energooszczędny!) i ocieplono styrorodurem gr. 15 cm. W tej postaci "przezimowaliśmy" z utęsknieniem wypatrując wiosny.

Styrodur w sumie ma 15 cm, ale jest położony w dwóch warstwach - płyta 10 cm i 5 cm. Ta pierwsza przyklejona jest do fundamentu w pionie na 1,25 cm w głąb, a na nią w poziomie płyta 5 cm.

Zima. Wieczorami przeglądałam strony internetowe i czytałam
o błędach budowlanych na różnych etapach budowy, o niekompetencji robotników o
nerwach inwestorów itd. Mąż tylko kręcił głową i zastanawiał się „po co czytam
to wszystko i się stresuję”!? Oczywiście, że miał rację, przecież „na oko” nie stwierdzę, czy ściana jest
prosta, kąt zachowany, ale ja wbrew zdrowemu rozsądkowi chciałam mieć poczucie,
że nad wszystkim mam kontrolę, że może jak poczytam, to będę trochę mądrzejsza
i zapobiegnę jakiejś katastrofie budowlanej. Totalna głupota i niepotrzebny
stres. A zima ciągnęła się w nieskończoność! Pewnie, że nie trwała dłużej niż zwykle,
ale my z niecierpliwością wypatrywaliśmy wiosny. I w końcu przyszła, jak na
wiosnę przystało pachnąca zielenią, deszczem, poranną rosą i nadzieją. Ta pora
roku zawsze nastawiała mnie optymistycznie do życia. Uwielbiam wiosnę! W tym
roku szczególnie na nią czekałam, bo wraz z nią mieli pojawić się nasi murarze.
Zgodnie z obietnicą zjawili się w kwietniu i prace ruszyły pełną parą.

Najpierw hydraulik rozciągnął rurki potrzebne do wody i kanalizacji.

Później murarze zasypali to piachem, zagęścili i zalali betonem ;)

W końcu domek zaczął nabierać kształtu.

I nadzór budowlany w "czteroosobowym" składzie :)

Pewnie to tak jest, że nie da się uniknąć budowlanych wtop, ale
odnoszę wrażenie, że u nas zaczęły się dziwnie szybko. Przyjeżdżamy z pracy, ja
oczywiście podekscytowana, że mury szybko rosną, ale mąż dość krytycznym okiem
patrzy na otwór na bramę garażową, kręci głową a ja czuję, że moje
podekscytowanie szlag trafia. Woła szefa murarzy, ja przeczuwam katastrofę.

Mąż – „Panie J. czy ta brama garażowa nie powinna być szersza?
Rozmawialiśmy o tym, że ma być maksymalnie szeroka, taka jest?

Szef J: - „No, zamówiłem krótsze nadproże i zwęziłem trochę, żeby
można było dopasować każdą bramę z marketu budowlanego, bo taniej będzie, niż
na zamówienie. Zmieści się pan autem.”

Mąż – „Ku….” (ocenzurowano).

O nic nie pytam, poczekam, aż dym
opadnie. Może do tego czasu przyjedzie zamówiona więźba dachowa.